رابطه ی بین تجربه ی آزاردیدگی در کودکی با شیوه های مقابله با تنش و طرح واره های ناسازگار اولیه

مقدمه: کودک­آزاری علاوه بر پیامدهای کوتاه­مدت مخربی که بر کودک به جای می­گذارد پیامدهای بلندمدتی هم به دنبال خواهد داشت. هدف پژوهش حاضر، بررسی رابطه­ی تجربه آزاردیدگی در کودکی با شیوه­های مقابله با تنش و طرح­واره­های ناسازگار اولیه بود. روش­کار: در این پژوهش مقطعی-تحلیلی، جهت انتخاب نمونه­ها، از بین مراکز مشاوره­ی غرب تهران به صورت نمونه گیری خوشه ای 6 مرکز مشاوره انتخاب و سپس از مراکز مشاوره به صورت در دسترس نمونه ای به حجم 318 نفر (192 نفر زن و 126 نفر مرد) انتخاب شدند. ابزار پژوهش شامل مقیاس های خودگزارشی کودک­آزاری (casrs)، طرح­واره­ی یانگ (ysq) و شیوه­های مقابله­ی بلینگز و موس بوده و داده­ها با نرم­افزار spss نسخه­ی 19 و آزمون تی،  ضریب همبستگی و رگرسیون چندگانه تحلیل شدند.  یافته­ها: شیوه­های حل مسئله و جلب حمایت اجتماعی با هر چهار خرده­مقیاس آزاردیدگی، رابطه­ی منفی (01/0= p) و با شیوه­های ارزیابی شناختی و مهار هیجانی، رابطه­ی مثبت معنی­داری دارند (01/0=p). نمره­ی کل طرح­واره­های ناسازگار اولیه نیز با هر چهار خرده­مقیاس آزاردیدگی، رابطه­ی مثبت معنی­داری دارد (01/0=p). خرده­مقیاس آزار جسمی و آزار عاطفی و خرده­مقیاس شیوه­های حل مسئله و مهار هیجانی و طرح­واره­های ناسازگار در زنان و مردان تفاوت معنی­داری نشان می­دهد. هم­چنین خرده­مقیاس های آزار عاطفی و غفلت، توانستند طرح­واره­های ناسازگار اولیه و شیوه­های مقابله با تنش را پیش­بینی کنند. نتیجه­گیری: تجربه­ی آزاردیدگی در کودکی می­تواند در شکل­گیری طرح­واره­های ناسازگار اولیه و پاسخ­های هیجان­مدارانه نقش اساسی داشته باشد.